Reisverhaal 21 dagen Kaapverdië - deel 3

Een reisverslag van 25 maart 2004

Prachtig wandelweer!

Dag 10 – Prachtig wandelweer! Na het ontbijt rijden we met enkele andere hotelgasten naar Ribeira Brava en slaan daar proviand in. Er staat al een rijtje aluguers klaar om toeristen naar de beginpunten van wandelingen te brengen. Dat is hier toch wel goed geregeld. Vandaag kiezen we voor een ‘hoge’ wandeling van Cha de Moto naar Ribeira Grande.

In sneltreinvaart rijden we de bergen in, naar het startpunt van onze wandeling. We kunnen vanaf hier ons wandelpad al een heel eind naar beneden volgen. Marjan houdt haar sandalen aan – “Dit pad ziet er zo makkelijk uit; daar ga ik mijn bergschoenen niet voor aantrekken.” Over dit makkelijke pad, grotendeels geplaveid, met af en toe een gedeelte van steenslag, wandelen we omlaag het dal in. Er staat een fris windje, het uitzicht is prachtig en gevarieerd. Langs akkers en huisjes wandelen we ruim drie uur voort, met mooie uitzichten op Ribeira Grande, heel in de verte, op het dal, de Ribeira de Torres, en op de enorme kraterwand die ter linkerzijde van ons pad oprijst.

→ Bekijk ook: 13-daagse wandelreis Kaapverdië
→ Bekijk ook: 8-daagse wandelvakantie Santiago & Fogo

Terug naar Ribeira Grande

Het pad komt uit in een grote plantage waar de sporen van de regen die de afgelopen dagen viel, duidelijk zichtbaar zijn. Over een brede verharde weg wandelen we door het dal in twee uur terug naar Ribeira Grande. Bij het stadje aangekomen maken we een wandeling over de ‘boulevard’, doen inkopen bij de kruidenier en kijken rond in de Hongkong Hoja, een Chinese Blokker. Na een drankje en een vergeefs bezoek aan het internetcafé – onze inlog werkt niet – keren we terug naar ons hotel in Ponto do Sol.

De avond brengen we door met enkele Nederlandse reisgenoten. We eten in een luxe restaurant aan het dorpsplein. Lekkere vis, veel soorten groenten, een prettige sfeer. Toch een stuk beter verzorgd dan in het hotel – we hebben eigenlijk spijt dat we niet eerder een eethuisje in het dorp hebben opgezocht.

Een lange optocht door het dorp

Dag 11 – Om zes uur worden we wakker van een hoop herrie. Trommelgeroffel, gezang, geschreeuw. Een groep mensen gaat op dit vroege uur in een lange optocht door het dorp. Geen straat wordt overgeslagen, lijkt het. Aan de gewaden en de meegedragen kruizen te zien lijkt het een katholieke optocht. Hoe dan ook, wij zijn klaarwakker.

Na het ontbijt gaan we per aluguer naar het beginpunt van de wandeling van vandaag. Er staat een mooie maar inspannende tocht op het programma, met veel klimmen en dalen. We zijn ondertussen zo goed ingelopen, dat dat voor ons geen enkel probleem kan zijn.

Langs een hoge bergwand en later over een kam met fraai uitzicht op het eiland en de hoofdstad wandelen we tot aan de weg nabij het dorpje Cha da B. Van daar gaat de route verder over kleine paadjes langs hellingen en door dalen, steeds weer omhoog en omlaag. Onderweg komen we door een dorpje waar nog veel authentieke huizen staan. Voordat we de kust bereiken, wandelen we nog door vier dalen en over vier passen. Een vrij lastig pad brengt ons tenslotte naar de kustweg. Van daar wandelen we over de weg terug naar Ribeira Grande en vandaar reizen we per taxi door naar ons hotel.

Dineren bij Madame Fatima

Op aanraden van reisgenotes Inge en Julie reserveren we voor vanavond bij Madame Fatima, in één van de straatjes bij de haven. Na een drankje bij een barretje aan het dorpsplein wandelen we, terwijl de avond valt, naar het restaurant. Madame Fatima is een ouderwets aandoende bar annex eethuis, met boven een pension. Home cooked dinner, lezen we op een bordje. Onze reisgenotes die het restaurant aanbevalen, zitten al aan tafel. “Kom er bij zitten”, wenken ze. Het is al gelijk gezellig. Het eten bij Madame Fatima is meer dan voortreffelijk. Fatima kookt zelf, haar man doet de bar en het pension. Een moederlijke vriendelijke vrouw, die ingenomen lijkt met onze welgemeende – en welverdiende – complimenten.

Van het pad af

Dag 12 – De wandeling van vandaag, nummer 106 op de kaart, is geen succes. Sterker uitgedrukt, de tocht is een regelrechte mislukking! Al vanaf het eerste begin lukt het ons niet om de juiste route te vinden. En misschien wel daarom: bijzonder mooi is de wandeling ook al niet.

We zoeken onze weg over een uitgestrekte bergkam in het zuidoosten van het eiland. Als we al iemand tegenkomen, weet die ons niet te vertellen waar we zijn en hoe we op de juiste route kunnen geraken. Er is hier geen sprake van mooie valleien zoals op eerdere wandelingen. De rotsige hellingen van de graat lopen steil omlaag. Bij afdalingen liggen de paden vol los steenslag, wat het lopen soms erg lastig maakt. Op sommige plekken moeten we echt met handen en voeten omlaag.

→ Bekijk ook: Praktische wandelkaarten en reisgidsen voor Kaapverdië

Lopen we door of keren we om?

Veel tijd om om ons heen te kijken, nemen we eigenlijk niet. Veel prangender is de vraag: lopen we door of keren we om. Het levert eindeloze discussies op. Omdat we geen van tweeën precies weten waar we zijn, komen de voor- of nadelen van doorlopen of omkeren ook niet in beeld. Terug of verder?! Uiteindelijk kiezen we maar voor het laatste. Na acht uur lopen en veel gezoek bereiken we via soms angstig steile paadjes het dal. Vandaar is het nog een lange wandeling door een smal dal naar de kustweg, waar we een taxi hopen te vinden om ons terug te rijden naar het hotel. Gelukkig staat er in het dorpje dat aan het einde van het dal ligt, een aluguer die ons naar Ponto do Sol wil rijden.

Madame Fatima voor een overheerlijke maaltijd

Douchen, en snel naar Madame Fatima voor een opnieuw overheerlijke maaltijd. We komen er helemaal van bij. Het is onze laatste avond op Santo Antão en quasi-wanhopig vraag ik Madame Fatima hoe dat nu verder moet. “Kunt u niet gewoon twee weekjes met ons meereizen?” Fatima moet lachen. Geen sprake van dat ze haar etablissement in Ponto do Sol alleen laat. Maar verguld met het compliment is ze wel.

We raken verder aan de praat. Het nieuwe gebouw dat pas aan de haven is neergezet, blijkt van haar te zijn. Het wordt een nieuw pension en eethuis, wat luxer dan het huidige, en op een mooiere plek die ook meer in het oog ligt. Het is een hele investering waarin een groot deel van hun spaargeld zit. Spaargeld dat voornamelijk door haar man is opgebouwd tijdens het zwervend bestaan dat zoveel Kaapverdiaanse zeelui leiden. Ze vertelt dat hij ook nog jaren in Nederland heeft gewerkt. We merkten het al: Rotterdam, de officieuze ‘Kaapverdiaanse hoofdstad’, is voor velen hier bekend terrein. Na nog een drankje in de ‘sliertenbar’ aan het dorpsplein wandelen we terug naar het hotel. Einde van een lange inspannende dag.

Wandelen op het eiland São Vicente

Dag 13 – Inpakken en ontbijten. Met de taxi rijden we het eiland over naar de haven van Porto Novo, waar we op de boot naar het eiland São Vicente stappen. Deze keer geen woelige deining, maar een rustige bootreis in de stralende zon.

Terug in Mindelo rijden we per taxi naar Che Guevara, ons ‘oude’ hotel. Kamer 102 deze keer. Met taxichauffeur Toni spraken we af dat hij ons om half een komt ophalen om ons naar de andere kant van het eiland te brengen, naar de Baias das Gatas, de Kattenbaai, waar we een lange strandwandeling willen maken. Snel uitpakken, opfrissen en een hapje eten voordat we weer op pad gaan.

São Vicente is een zeer droog eiland. Er valt, in tegenstelling tot op het zo dichtbij gelegen Santo Antão, nauwelijks een druppel regen. Het bergachtige binnenland van São Vicente heeft dan ook veel weg van een maanlandschap. Vanuit onze taxi is er geen boom of struik te zien. Geen mens ook, want waar zouden die in het dorre onvruchtbare binnenland van moeten leven?

Baai met een prachtig zandstrand

De Baias das Gatas is een grote sikkelvormige baai met een prachtig zandstrand. Achter het strand rijst een desolaat gebergte omhoog. Op de hellingen is geen bewoning of begroeiing te zien. Aan het begin en aan het eind van de baai liggen twee kleine dorpen. Vanuit de taxi zien we de lage witte huisjes op een landtong liggen. We wisselen met Toni voor alle zekerheid maar even telefoonnummers uit. Er rijdt vanaf het volgende dorp wel een aluguer, zo verzekert hij ons, maar of die vanmiddag nog een keer gaat, dat weet hij niet zeker. Als we geen vervoer vinden, kunnen we hem in ieder geval bellen. De Kattenbaai ligt in een uithoek van het eiland waar weinig mensen wonen en nauwelijks verkeer is. De kans hier zomaar een taxi te vinden, is heel klein, vandaar dat we maar liever met Toni afspreken dat hij ons weer ophaalt.

Over een uitgestrekte zandvlakte lopen we in de richting van de oceaan. Een half uur verderop gaat de vlakte over in het strand, dat er uitziet als een plaatje uit een Bounty reclame – zonder de palmbomen dan, want zoals gezegd, er groeit hier niets. Een goudgeel strand, een turquoise oceaan en een strakblauwe hemel bezaaid met witte schapenwolken. En voor zover het oog reikt, geen mens te zien. Alsof we met z’n tweeën de enigen op aarde zijn. Genieten!

→ Lees ook: de mooiste stranden van Kaapverdië

Op blote voeten wandelen we langs het strand, waarop de grote golven van de Atlantische Oceaan met donderend geweld uiteenspatten. Het witte schuim van de branding spat metershoog op. Zwemmen kan hier niet, hoeft ook niet voor ons, het is zo al een prachtig gezicht. Halverwege de baai strekken we ons een uurtje uit op ‘ons’ strand voor een zon-pauze. In de verte lopen ons een paar vissers tegemoet. Ze zijn de enige mensen die we tot aan het volgende dorp zullen tegenkomen.

Hapje eten in een gezellige bar

Achter een lage heuvel aan het eind van de baai ligt het dorpje Chalau. De huizen staan ver uit elkaar. Er staat een stevige wind. Het zand tussen de woningen wervelt omhoog. Bij de heuvel zien we wat industrie. Rommelige fabriekjes en loodsen. Op verschillende plekken in het dorp wordt gebouwd. Langs de weg ligt een restaurant en kijk eens aan, het is nog open ook. Dichterbij gekomen zien we een naambord. Hamburg, heet het. Helaas komen we er niet achter waarom het zo heet. Er moet haast wel een verhaal achterzitten, denk ik zo. De koffie is er in ieder geval prima.

Bij een elektriciteitshuisje langs de weg wachten we op de aluguer, die na enige tijd inderdaad komt opdagen. Een kleine bus is het, halfvol met mensen. In een rustig tempo met veel stops rijden we naar Mindelo. Langs deze weg zijn enige pogingen gedaan tot boomaanplant. We zien wat armetierige takken, die een bananenplantage moeten worden. Het ziet er niet naar uit dat de pogingen het eiland een groener gezicht te geven, tot succes zullen leiden. De aluguer zet ons af in het centrum van Mindelo, waar we een hapje eten in een gezellige bar, vol mensen en katten. Mindelo blijft een boeiende stad. Pas tegen de avond beëindigen we onze omzwervingen en keren terug naar ons hotel Che Guevara.

In Praia en Tarrafal

Dag 14 – Een rustige ochtend en middag. We maken een laatste wandeling door Mindelo, herpakken de bagage, schrijven ansichtkaarten voor familie en vrienden.

Om zes uur vliegen we naar Santiago. Geheel in stijl met de rest van de dag is het een rustige vlucht, die precies op tijd vertrekt. In Praia, de hoofdstad van het eiland Santiago, moeten we even wachten op ons vervoer naar het hotel. Even gaat het mis, als de verkeerd geïnstrueerde chauffeur ons naar het verkeerde hotel brengt. Maar het misverstand wordt snel rechtgezet, en spoedig zitten we opnieuw in de auto, nu op weg naar het goede adres. Dat blijkt een veel beter hotel dat ook nog eens mooi in het centrum ligt. We krijgen een mooie kamer, zonder raam weliswaar, maar – minstens net zo belangrijk – met airco. We zoeken en vinden een goed restaurant, Flor de Liz, waar we – het is inmiddels al laat in de avond – een lekker visje verorberen.

Lees hier het vervolg en laatste deel van dit reisverhaal.